Dat het opslaan en bewaren van data stroom kost en een blijvende CO2 voetafdruk levert mag duidelijk zijn. Dat die voetafdruk, net als de directe kosten en de TCO , afhankelijk is van het soort opslag spreekt voor zich. Maar daarmee is niet gezegd dat het vergelijken van soorten opslag een makkelijke exercitie is.
“Tape voetafdruk is maar 3%”
In een artikel dat vorige maand verscheen is de suggestie gedaan dat koude dataopslag op tape leidt tot een CO2 voetafdruk die maar 3 procent is van vergelijkbare opslag met gewone harde schijven. Zonder verdere uitleg begrijpt de lezer al direct dat tape dus een behoorlijke besparing kan opleveren.
Die uitleg is echter wel nodig, om te voorkomen dat de verkeerde conclusies worden getrokken. Iedere vendor van storage zal zijn klanten uitleggen dat er koude, lauwe en warme data bestaat. De gebruikte termen kunnen verschillen, maar het idee er achter is in alle gevallen gelijk. Data die veelvuldig nodig is, de warme data, zal alleen al door het raadplegen voor een hoger stroomverbruik en daarmee hogere CO2 afgifte leiden dan data die op een schijf staat die maar een keer per jaar wordt gestart.
Hardware niet ontworpen voor uitzetten
Verkopers en voorstanders van tape roepen al jaren dat dit type opslag een inherent voordeel heeft ten opzichte van harde schijven met bewegende onderdelen, maar ook als die alleen maar flash geheugen bevatten. Nadat data op een tape is geschreven kan de tape uit de machine worden gehaald, opgeborgen en de machine zelf kan worden uitgezet. Drager en machine zijn ook ontworpen om gedurende langere tijd inactief te zijn.
Een NAS of server regelmatig uitzetten, dat is een weinig raadzaam scenario. De hardware kent altijd bewegende onderdelen (ook bij flashstorage, namelijk de ventilatoren) en die zijn niet ontworpen voor het onderbreken van het gebruik.
Productie en vervoer
Het lijkt dus aannemelijk te stellen dat tape twee voordelen heeft: minder kosten voor stroom en daardoor een betere milieuafdruk. Maar als je er goed over na denkt, ontbreekt er wat aan het verhaal.
De grootste deel van milieuafdruk van bijna elk product ontstaat tijdens de productie en het initiële vervoer vanaf de fabriek. Wie op zoek gaat naar data die nodig zijn om tape machines te kunnen vergelijken met systemen voor HDD’s en SSD’s zal al snel constateren dat dit voor nu een onmogelijke opgave is. De komende jaren zal dat wel verbeteren, maar voor nu is er nog te veel onbekend.
Wie dus op zoek gaat naar een goede TCO, of een goede balans tussen TCO en CO2 voetafdruk specifiek voor data storage kan niet de gehele keten in kaart brengen. Is dat erg? Ja en Nee. Het is gelukkig wel mogelijk met de data die wel beschikbaar is globaal kosten voor opslag in de praktijk te bepalen.
TCO bij levensduur >25 jaar
Het is wel zo dat een standaard TCO zelden rekening houdt met componenten waarvoor de geschatte levensduur van >25 jaar is, tape dus. Die calculaties hebben overigens ook moeite als het gaat om de geschatte groei van het soort data dat ontstaat en wordt opgeslagen. Het is echt niet zo dat 100% van de warme data doorschuift naar lauwe opslag en vervolgens na X tijd naar koude opslag.
TCO voor data opslag gaat komen
Kortom het is lastig de TCO van data opslag te bepalen, maar het is iets dat de komende jaren steeds belangrijker wordt. Als de druk vanuit regelgeving groter wordt per soort storage even goede TCO overzichten te maken als nu al mogelijk is voor bijvoorbeeld desktops of servers dan kan dat nog tot behoorlijke verschuivingen in het soort opslag gaan leiden. Het idee dat de kosten voor storage wel meevallen is immers gebaseerd op gebrek aan inzicht in alle kosten voor de hele keten en speciaal de CO2 voetafdruk.
